پیراهنت در باد تکان می خورَد

 

این 

 

تنها پرچمی ست که دوستش دارم!

 

 

 

گروس عبدالملکیان

 

 

 

 

بارانی که روزها

بالای شهر ایستاده بود

عاقبت بارید

تو بعدِ سال ها به خانه‌‌ام می آمدی

 

 
تکلیفِ رنگ موهات

در چشم‌هام روشن نبود

تکلیفِ مهربانی ، اندوه ، خشم

و چیزهای دیگری که در کمد آماده کرده بودم

تکلیفِ شمع‌های روی میز

روشن نبود

من و تو بارها

زمان را

در کافه‌ها و خیابان‌ها فراموش کرده بودیم

و حالا زمان داشت

از ما انتقام می‌گرفت

 

 

در زدی

,باز کردم

سلام کردی

اما صدا نداشتی

به آغوشم کشیدی

 

 

اما

سایه ات  را دیدم

که دست‌هایش توی جیبش بود

به اتاق آمدیم

شمع‌ها را روشن کردم

ولی هیچ چیز روشن نشد

نور،تاریکی را پنهان کرده بود

 

  

بعد، بر مبل نشستی

در مبل فرو رفتی

در مبل لرزیدی

در مبل عرق کردی

پنهانی، گوشه‌ی تقویم نوشتم

نهنگی که در ساحل تقلا می‌کند

برای دیدن هیچ‌کس نیامده است

 

 

 گروس عبدالملکیان

 

 

 

تو را به جای همه کسانینی که نشناخته‌ام دوست می‌دارم

تو را به جای همه روزگارانی که نمی‌زیسته‌ام دوست می‌دارم

برای خاطر عطر گسترده بیکران و برای خاطر عطر نان گرم

برای خاطر برفی که آب می‌شود، برای خاطر نخستین گل

 

 

برای خاطر جانوران پاکی که آدمی نمی‌رماندشان

تو را برای خاطر دوست داشتن دوست می‌دارم

تو را به جای همه زنانی که دوست نمی‌دارم دوست می‌دارم

 

جز تو، که مرا منعکس تواند کرد؟ من خود، خویشتن را بس اندک می‌بینم

بی تو جز گستره بی کرانه نمی‌بینم میان گذشته و امروز

از جدار آینه خویش گذشتن نتوانستم

می‌بایست تا زندگی را لغت به لغت فرا گیرم

راست از آنگونه که لغت به لغت از یادش می‌برند

 

 

تو را دوست می‌دارم برای خاطر فرزانگیت که از آن من نیست

تو را برای خاطر سلامت

به رغم همه آن چیزها که به جز وهمی نیست دوست می‌دارم

برای خاطر این قلب جاودانی که بازش نمی‌دارم

تو می‌پنداری که شکی، حال آنکه به جز دلیلی نیستی

تو همان آفتاب بزرگی که در سر من بالا می‌رود

بدان هنگام که از خویشتن در اطمینانم

 

 

اثر پل الوار و ترجمه احمد شاملو

 

 

 

 

 

 

 

 

وقتی "عقیده"

 

"عقده" خوانده می شود

 

ونور چراغ درآب

 

"مهتاب" تلقی

 

ومتانت زمین

 

زیر برف یخ می زند

 

نان از "یتیم خانه" می دزدیم!

 

ومی فهمیم

 

"دزد" اشتباه چاپی "درد" است...

 

"احمد شاملو"

 

 

 

 

من عاقبت از اینجا خواهم رفت

پروانه ای که با شب می رفت

این فال را برای دلم دید.

 

دیری است٬

مثل ستاره ها چمدانم را

از شوق ماهیان و تنهایی خودم

پر کرده ام٬ ولی

مهلت نمی دهند که مثل کبوتری

در شرم صبح پر بگشایم

با یک سبد ترانه و لبخد

خود را به کاروان برسانم.

 

اما٬

من عاقبت از اینجا خواهم رفت

پروانه ای که با شب می رفت٬

این فال را برای دلم دید...

 

«دکتر شفیعی کدکنی»

 

 

 

 

 

 

 

 

 اگر به خانه‌ من آمدی

 

برایم مداد بیاور، مداد سیاه

 

 می‌خواهم روی چهره‌ام خط بکشم

 

 تا به جرم زیبایی در قفس نیفتم

 

 یک ضربدر هم روی قلبم تا به هوس هم نیفتم!

 

 یک مداد پاک کن بده برای محو لب‌ها

 

 نمی‌خواهم کسی به هوای سرخیشان، سیاهم کند!

 

 یک بیلچه، تا تمام غرایز زنانه را از ریشه درآورم

 

 شخم بزنم وجودم را ... بدون این‌ها راحت‌تر به بهشت می‌روم گویا!

 

 یک تیغ بده، موهایم را از ته بتراشم، سرم هوایی بخورد

 

 و بی‌واسطه روسری کمی بیندیشم!

 

 نخ و سوزن هم بده، برای زبانم

 

 می‌خواهم ... بدوزمش به سق ...

 

این گونه فریادم بی صداتر است!

 

 قیچی یادت نرود،

 

 می‌خواهم هر روز اندیشه‌ هایم را سانسور کنم!

 

 پودر رختشویی هم لازم دارم

 

 برای شست و شوی مغزی!

 

 مغزم را که شستم، پهن کنم روی بند

 

 تا آرمان‌هایم را باد با خود ببرد به آنجایی که عرب نی انداخت.

 

 می‌دانی که؟ باید واقع‌بین بود!

 

 صداخفه ‌کن هم اگر گیر آوردی، بگیر!

 

 می‌خواهم وقتی به جرم عشق و انتخاب،

 

 برچسب فاحشه می‌زنندم

 

 بغضم را در گلو خفه کنم!

 

 یک کپی از هویتم را هم می‌خواهم

 

 برای وقتی که خواهران و برادران دینی به قصد ارشاد،

 

 فحش و تحقیر تقدیمم می‌کنند،

 

 به یاد بیاورم که کیستم!

 

 ترا به خدا ... اگر جایی دیدی حقی می‌فروختند

 

 برایم بخر ... تا در غذا بریزم

 

 ترجیح می‌دهم خودم قبل از دیگران حقم را بخورم!

 

 سر آخر اگر پولی برایت ماند

 

 برایم یک پلاکارد بخر به شکل گردنبند،

 

 بیاویزم به گردنم ... و رویش با حروف درشت بنویسم:

 

 من یک انسانم !!

 

 من هنوز یک انسانم

 

 من هر روز یک انسانم!

 

 

 

 

 

آن روزها که با تو بودن برایم آرزو بود

تمام شد

امروز با تو بودن

یا نبودن فرقی ندارد

سیگار باشد یک خیابان و برگهای زرد پاییزی

من میروم تا دود کنم هستی ام را

 

 

 

 

 

 

تمامي چيزهايي که دوست مي دارم از آن من نيست

 

دريا از آن من نيست

 

پاييز از آن من نيست

 

عشقت از آن من نيست

تنها زخمم از آن من است

خياباني که مرا به سوي مرگ زيبايم

با وباي خاطره سوق مي دهد

 

غاده السمان

 

 

 

 

من نبودم اما

      

                  تو آمدی

 

                                 وما شدیم...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

شعر زیبای حمید مصدق:

 

 

توبه من خنديدي و نمي دانستي

 

من به چه دلهره از باغچه همسايه

 

سيب را دزديدم

 

باغبان از پي من تند دويد

 

سيب را دست تو ديد

 

غضب آلوده به من كرد نگاه

 

سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاك

 

وتو رفتي و هنوز،

 

سال ها هست كه در گوش من آرام،آرام

 

خش خش گام تو تكراركنان

 

مي دهد آزارم

 

و من انديشه كنان

 

غرق اين پندارم

 

كه چرا ، خانه كوچك ما سيب نداشت

 

 

 

پاسخ زیبای فروغ فرخ زاد : 

 

 

من به تو خندیدم

چون که می دانستم

تو به چه دلهره از باغچه ی همسایه سیب را دزدیدی

پدرم از پی تو تند دوید

و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه

پدر پیر من است

من به تو خندیدم

 

تا که با خنده خود پا

 

سخ عشق تو را خالصانه بدهم

بغض چشمان تو لیک

 

 لرزه انداخت به دستان من و

 

سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک

 

دل من گفت: برو

 

چون نمی خواست به خاطر بسپارد

 

 گریه تلخ تو را

 

و من رفتم و هنوز

 

سالهاست که در ذهن من آرام آرام

 

حیرت و بغض تو تکرار کنان

 

می دهد آزارم

 

و من اندیشه کنان غرق در این پندارم

که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت

 

 

 

اينکه با تو باشم و با من باشی

 

                                                     و با هم نباشيم

 

                                                                              جدايی همين است.

 

اينکه يک خانه ما را در بر گيرد

 

اما يک ستاره مارا در خود جا ندهد

 

                                                      جدايی همين است

 

اينکه قلبم اتاقی باشد

 

                 خاموش کننده‌ی صداها با ديوارهای مضاعف

 

                                                                         و تو آن را به چشم نبينی

 

                                                                                                             جدايی همين است

 

اينکه در درون جسمت

 

                                            ترا جستجو کنم

 

و آوايت را در درون سخنانت

 

                                                  جستجو کنم

 

وضربان نبضت را در ميان دستت

 

                                                  جستجو کنم

 

                                                                          جدايی همين است...

 

 

 

 

 

 

امشب تمام حوصله ام را

 

در یک کلام کوچک

 

در «تو»

 

خلاصه کردم:

 

ای کاش می شد

 

یک بار

 

تنها همین

 

یک بار

 

تکرار می شدی!

 

تکرار...

 

"قیصر امین پور"

 

 

 

من ٬ در آن لحظه ٬ که چشم تو به من می نگرد

 

برگ خشکیده ایمان را

 

در پنجه باد

 

رقص شیطانی خواهش را

 

در آتش سبز

 

نور پنهانی بخشش را

 

در چشمه مهر

 

اهتزاز ابدیت را می بینم

 

بیش از این ٬ سوی نگاهت ٬ نتوانم نگریست

 

اهتزاز ابدیت را

 

یارای تماشایم نیست

 

کاش می گفتی چیست

 

آنچه از چشم تو ٬ تا عمق وجودم جاری ست

 

فریدون مشیری_

 

 

 

 

 

حالا که رفته ای، بیا

 

بیا برویم

 

بعد مرگت قدمی بزنیم

 

ماه را بیاوریم

 

و پاهامان را تا ماهیان رودخانه دراز کنیم

 

 

بعد

 

موهایت را از روی لب هایت بزنم کنار

 

بعد

 

موهایت را از روی لب هایت بزنم کنار

 

بعد

 

موهایت را از روی لب هایت…

 

 

 

لعنتی

 

دستم از خواب بیرون مانده است...

 

 

"گروس عبدالملکیان"

 

 

 

 

خوش به حال باد

 

گونه هایت را لمس می کند

 

و هیچ کس از او نمی پرسد که با تو چه نسبتی دارد

 

کاش مرا باد می آفریدند

 

تو را برگ درختی خلق می کردند؛

 

عشق بازی برگ و باد را دیده ای؟

 

در هم می پیچند و عاشق تر می شوند

...

 

 

 

 

 

جهان پیشینم را انکار می‌کنم،

 

جهان تازه‌ام را دوست نمی‌دارم،

 

پس گریزگاه کجاست!

 

اگر چشمانت سرنوشت من نباشد؟

 

 

"غاده السمان"

 

 

 

 

 

 

 

 

لمس تن تو

 

شهوت است و گناه

 

حتی اگر خدا عقدمان را ببندد

 

داغی لبت جهنم من است

 

حتی اگر فرشتگان سرود نیکبختی بخوانند

 

هم آغوشی باتو,هم خوابگی چرک آلودی ست

 

حتی اگر خانه خدا خوابگاهمان باشد

 

فرزندمان,حرام نطفه ترین کودک زمین است

 

حتی اگر تو مریم باشی و من روح القدس

خاتون من

 

حتی اگر هزار سال عاشق تو باشم

 

یک بوسه

 

یک نگاه حتی,حرامم باد

 

اگر تو عاشق من نباشی

 

شاملو

 

 

 

 

وقتی تو نیستی

 

نه هست های ما

 

چونانکه بایدند

 

نه بایدها

 

مثل همیشه آخر حرفم

 

وحرف آخرم را

 

با بغض می خورم

 

عمری است

 

لبخندهای لاغر خود را

 

دردل ذخیره می کنم

 

باشد برای روز مبادا

 

اما

 

در صفحه های تقویم

 

روزی به نام روز مبادا نیست

 

آن روز هرچه باشد

 

روزی شبیه دیروز

 

روزی شبیه فردا

 

روزی درست مثل همین روزهای ماست

 

اما کسی چه می داند؟

 

شاید

 

امروزنیز روزمبادا

 

باشد

 

وقتی تونیستی

 

نه هست های ما

 

چوانکه بایدند

 

نه بایدها

 

هرروز بی تو

 

روز مباداست

 

"قیصر امین پور"

 

 

 

 

 

من در این نقطه ی دور

 

در بلاتکلیفی

 

در کش و قوس خیالی جانکاه

 

به افق چشم بدوزم تاکی!؟

 

بی سبب منتظر معجزه ام

 

بی ثمر دیده بر این راه کبود

 

میروم در پی تو

 

سالها آمدو رفت

 

بارها من دیدم

 

کوچ مرغان غزلخوان چمن

 

سفر چلچله ها

 

کوچ برف از دل کوهسار بلند

 

کوچ هر فصلی را

 

لیک یاد تو زدل کوچ نکرد

 

 

 

 

 

 

 

 

وقتی که تو نیستی

 

دنیا چیزی کم دارد

 

مثل کم داشتنِ یک وزیدن، یک واژه، یک ماه!

 

من فکر می کنم در غیاب تو

 

همه ی خانه های جهان خالیست

 

همه ی پنجره ها بسته است

 

وقتی که تو نیستی

 

من هم

 

تنهاترین اتفاق بی دلیل زمین ام!

 

واقعا

 

وقتی که تو نیستی

 

من نمی دانم برای گم و گور شدن

 

به کدام جانب جهان بگریزم !

 

"سید علی صالحی"

 

 

 

 

 

 

 

 

بی تو هر طلوع

 

زنگ کهنه ی ساعتیست

 

که بیهودگی مراتکرار می کند

 

و غروب تنهایی،

 

پناهیست برای گریستن من و آفتاب

 

 

 

 

 

 

گاهی دلم می خواهد

 

وقتی بغض می کنم

 

خدا از آسمان بیاید

 

اشکهایم را پاک کند

 

دستانم را بگیرد

 

و آرام بگوید

 

اینجا آدمها اذیتت می کنند ؟؟!!

 

بیابرویم ...

 

 

 

 

 

 

آینه ها دچار فرامو شی اند

 

ونام تو ورد کوچه ی خاموشی

 

امشب تکلیف پنجره

 

بی چشم های باز تو روشن نیست!

 

 

 

 

 

 

 

ای روزگار!

 

او نمی تواند بمیرد

 

ای خورشید!

 

مادام که عادلانه می تابی

 

در آسمانی این چنین شگرف

 

و این چنین آرام افول می کنی

 

او نمی تواند ترکت کند

 

مادام که باد با طراوت از جانب غرب می­وزد

 

و بر پیشانی جوانی­اش

 

نور شادمانی تو می تابد

 

برخیز مَرد!

برخیز

 

پرتو غروبی طلایی

 

بر دریاچه ی گرم و روشن سوسو می زند

 

و تو را از خوابی خوش بیدار می­کند

 

در کنار تو

 

روی زانوانم

 

عزیزترینم

 

دعا می کنم که

 

کاش در عبورت از دریای جاودانگی

 

ساعتی درنگ می کردی

 

 

صدای خروش خیزاب­های عظیمش را شنیدم

 

دیدم  که در بلندی به کف بدل می شوند

 

اما هیچ منظری از کرانه های دور دست

 

چشمان نگرانم را آرامش نبخشید

 

آنچه را تحمیل می کنند باور مکن

 

از بهشتی که آن دورها محصور کرده اند

 

برگرد

 

از آن موجهای پر جوش و خروش

 

به سرزمین مادری­ات برگرد

 

 

این مرگ نیست

 

درد است

 

که در سینه ات به کشمکش است

 

نه! جان بگیر

 

برخیز مَرد!

 

دوباره برخیز

 

نمی­گذارم بیارامی

 

نگاهی طولانی

 

آن زخم سرزنشم می کند

 

برای اندوهی که تاب تحملش نیست

نمای صامتی از رنج

 

مرا وا می­دارد

 

تا نیایش بی­فرجام را از سر گیرم:

 

در نگاهی ناگهان

 

سنگینی این شوریدگی

 

می­گذرد و دور می­شود

 

دیگر نشانی از سوگواری نیست

 

که روحم را در آن روز هراس­انگیز

 

به شورش وادارد

 

 

خورشید مطبوع

 

رنگ پریده

 

غروب می­کند

 

غرق می­شود

 

تا گرگ و میش نسیم را آرامش بخشد

 

شبنم­های تابستانی به نرمی فرو می­چکند

 

و دره

 

جنگل­زار

 

و درختان ساکت را

 

نمناک می­کند

 

بعد چشمانش

 

خسته شد

 

و زیر خوابی همیشگی سنگینی کرد

 

و مردمکانش

 

مغموم­تر

 

ابری

 

آن چنان که گویی

 

می­باریدند

 

اما نباریدند

 

اما عوض نشدند

 

هرگز تکانی نخوردند

 

هرگز بسته نشدند

 

هنوز نگرانند

 

هنوز دامنه­ای ندارند

 

پلک­ها نمی پلکند

 

و حتی هنوز نمی­آرمند

 

پس می دانم که داشت جان می­داد

 

خمیده بود

 

با ضعف سرش را بالا گرفت

 

نفسی نمی­کشید

 

آهی نمی­کشید

 

پس دانستم که مرده است...

 

 

امروز به اندازه ي تمام دلتنگي هايم شاعر ميشوم

پيراهن غصه هايم را به تن ميكنم و مينويسم :

از تمام شمع هاي اميدي كه در دالان قلبم خاموش مانده اند

و از پروانه هاي بي وفاي روزگار كه با رفتنت آنها مرا ترك گفته اند

شاعر ميشوم به اندازه اي كه رنگ چشمان تو را در قاب نوشته هايم

 

جاي دهم

و به آنها بگويم امروز بي قرارتر از هميشه ام

شاعر ميشوم تا لبخند تو را روي نوشته هايم بيابم

و ببينم آنها با حضور نامت در صفحات دفترم خوش حال اند

 

و از نبودنت در صحنه روزگار نالان

از تمام غصه هايي كه پيچك وار ديواره قلبم را مچاله كرده اند درميابم كه

 

شاعران بي قرار اند

بي قرار و محزون ، درست مثل ني

 

و آن شاپركي كه ديروز از پيرزن تنهاي قصه ها ميگفت :

شاعران تنهايند

اين را امروز از باورهاي فرداهاي گذشته دانستم

از چشمان بي فروغشان كه در فرداها خشكيد

پس من هم شاعر بودم

از همان روزي كه خانه خاكي را

 

به گل ها و سنجاقك هاي روي زمين ترجيح دادي

از همان روزي كه چشمانت را بستي و مهمان خاك گشتي

و همه اينها يك بهانه دارد

بهانه من رفتن توست

تو مرا خيلي زود شاعر كردي

خيلي زود...

 

 

 

نگران شب هایم نباش،

 

تنها نیستم!

 

"بالشم"

 

"هق هق سکوتم"

 

"قرصهایم"

 

"پاکت سیگارم"

 

"لرزش دستانم"

 

همه هستند...

 

خوشبختی را دیروز به حراج گذاشتند

 

من

 

زاده ی امروزم

 

خدایا جهنمت فرداست

 

پس چرا من امروز می سوزم...؟!!

 

 

 

 

 

سکوت...

 

در کنار گریه های من نشست

 

زمین دستهایت را گرفت

 

بی خداحافظی

 

بی جواب

 

پایان

 

نقطه های سیاه در کنار باغمان

 

چه زود پاییز برگ ها را زرد کرد

 

آسمان می گرید

 

و صدای تو در باد به گوش می رسد

 

چه گنگ اند این لحظه های بی امید

 

تو بی صدا در جایگاه خاک آرمیده ای...